Νικόλαος Ντερτιλής: Εγώ δεν θα... αρρωστήσω Του Τασου Τελλογλου
Ο Νικόλαος Ντερτιλής είναι μια εντελώς διαφορετική περίπτωση ανάμεσα στους ανθρώπους που έμειναν γνωστοί σαν πρωταίτιοι. Σύμφωνα με μια αφήγηση του ιδίου στον γράφοντα, στις φυλακές Κορυδαλλού(25/03/1999), ο Ντερτιλής δεν ανήκε σε κάποια οργάνωση: «Η μόνη οργάνωση που πίστεψα ήταν ο στρατός, γιατί πάταγες το κουμπί και άνοιγαν τα φώτα στο Sydney». Γιος αντιστράτηγου, ο Ντερτιλής συλλαμβάνεται και κρατείται από τους Γερμανούς στο Χαϊδάρι πριν πάρει μέρος σε πολλές μάχες του εμφυλίου από την πλευρά του εθνικού στρατού. Γίνεται(1950) εκπαιδευτής στη Σχολή Ευελπίδων, λίγο αργότερα φεύγει στην Κορέα εθελοντής και μεταβαίνει(1964), έχει πια τον βαθμό του ταγματάρχη, με ψεύτικο διαβατήριο στην Κύπρο. Δίνει μάχη και καταλαμβάνει το προγεφύρωμα της Μασούρας. Υπό τις διαταγές του στρατηγού Γρίβα, άρχισε την εκκαθάριση ενός τουρκοκυπριακού χωριού όταν ο Γρίβας του ζητά από τον ασύρματο να τεθεί κάποιο όριο στον τρόπο με τον οποίο οι άνδρες του μεταχειρίζονταν τους αμάχους. Ο Ντερτιλής εκνευρισμένος πυροβολεί τον ασύρματο! Ενώ υπηρετεί στο 16ο Σύνταγμα στη Νιγρίτα Σερρών, μυείται(1966) στο πραξικόπημα. «Τους έπιασα στον ύπνο» Ο τρόπος με τον οποίο «κατέλαβε» μία σειρά από δημόσια κτίρια της Αθήνας(ξημερώματα 21ης Απριλίου), ήταν από τα ανδραγαθήματα για τα οποία επαιρόταν. «Τους έπιασα στον ύπνο με πολύ λίγους αλλά αποφασισμένους άνδρες και ένα σχέδιο που εφαρμόστηκε με αποφασιστικότητα», έλεγε. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, ο Ντερτιλής θα βγει με το μηχανοκίνητο τάγμα που διοικούσε στην Αγία Παρασκευή για να «ελέγξει 28 στόχους... 03:50 το πρωί είχε τελειώσει η επιχείρηση... ο αιφνιδιασμός είχε πετύχει.» Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας ο Ντερτιλής παρέμεινε στρατιώτης και υπό αυτή την ιδιότητά του πήρε μέρος στην καταστολή της εξέγερσης στο Πολυτεχνείο. Από τις ώρες των συζητήσεων που είχαμε στο κελί του θυμάμαι ότι αυτό το σημείο ήταν το μόνο στο οποίο δεν ήθελε να αναφερθεί διεξοδικά. Αργότερα, ο οδηγός του Αντώνης Αγριτέλης κατέθεσε στη δίκη του Πολυτεχνείου ότι σκότωσε εν ψυχρώ τον Μιχάλη Μυρογιάννη, έναν από τους εξεγερμένους την ώρα που ο 20χρονος νέος επιχειρούσε να ξεφύγει από αστυνομικούς. Ο ίδιος ο Ντερτιλής αμφισβήτησε τη μαρτυρία του Αγριτέλη, αλλά το δικαστήριο τον καταδίκασε στη βάση και αυτού του στοιχείου. Τα 32 χρόνια της παραμονής του στη φυλακή έχουν σχέση και με αυτή τη μαρτυρία και το φόνο του Μυρογιάννη. Άκαμπτος χαρακτήρας Όχι, όμως, κυρίως με αυτήν. Αλλά με τον ίδιο τον Νικόλαο Ντερτιλή και τον άκαμπτο χαρακτήρα του. Το καθεστώς της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας, που θεωρούσε και θεωρεί «παράνομο», επιχείρησε επανειλημμένα να διευκολύνει την αποφυλάκισή του για «λόγους υγείας». Ιδιαίτερα ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος, ως υπουργός Δικαιοσύνης, είχε φτάσει στο σημείο να υποδεικνύει μέσω τρίτων στον Ντερτιλή να υπογράψει τη σχετική αίτηση προκειμένου να γίνει δυνατή η αποφυλάκισή του. «Είναι πιθανότερο να πέσει «μαύρο χιόνι», ο ήλιος να βγει από τη δύση παρά να υπογράψω εγώ ένα παρόμοιο χαρτί», είχε πει στον γράφοντα σε μια τηλεφωνική συνομιλία πριν από 2 χρόνια, τις παραμονές της συνεδρίασης του δικαστικού συμβουλίου του Πειραιά για το «θέμα του». Πολύ απλά, ο Ντερτιλής δεν αναγνώριζε τη δικαιοδοσία των δικαστηρίων της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας. Περιστοιχισμένος από έναν κύκλο ομοϊδεατών του, που του έφερναν τρόφιμα και εφημερίδες στη φυλακή και τον τιμούσαν σαν τον «τελευταίο συνεπή», άρχισε να αποκόπτεται όχι μόνο από τον «κόσμο έξω»(αυτό έχει συμβεί από τα πρώτα χρόνια της έκτισης της ποινής του), αλλά από τους συγκρατούμενους και ακόμα την οικογένειά του. Πριν από μερικά χρόνια, ο Στυλιανός Παττακός προσπάθησε να τον πείσει ότι «μόνο οι γυναίκες και το ΚΚΕ δεν αλλάζουν γνώμη» και ότι θα όφειλε να ζητήσει την αποφυλάκισή του για λόγους υγείας προκειμένου να κατορθώσει να περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του κοντά στη σύζυγο και τα εγγόνια του. Ο Ντερτιλής, που έτσι κι αλλιώς θεωρούσε πράξη προδοσίας την αντίστοιχη αίτηση για «ανήκεστη βλάβη» των πρωταιτίων και του Παττακού, τον έδιωξε οργισμένος. Το συμβούλιο των φυλακών Κορυδαλλού επανειλημμένα προσπάθησε, για λόγους κοινωνικούς αλλά και υγείας, να διευκολύνει τη διακοπή της έκτισης της ποινής του αλλά κάποιος που τον παρακολουθεί καθημερινά τα τελευταία χρόνια πιστεύει ότι «πρόκειται για έναν πολύ δύσκολο κρατούμενο που πιθανώς να αισθάνεται και απειλούμενος σε έναν «έξω» κόσμο που πλέον δεν του είναι οικείος. Στη φυλακή ίσως να νιώθει πιο ασφαλής και πάντως νιώθει πιο σίγουρος ότι δεν θα αποδοκιμαστεί με βάση τις επιλογές του...». Στην 1η μου επίσκεψη στο κελί του(1999),-έμενε δίπλα στο κελί του Ιωαννίδη και ήδη είχαν απομείνει οι 2 τους- τον είχα ρωτήσει τι θα έκανε αν αποφυλακιζόταν. «Σε 2 μέρες θα τους ανέτρεπα...», είπε αυτάρεσκα. Όταν τον ξαναρώτησα «με ποιους, δεν υπάρχει κανείς εκεί έξω», θύμωσε και μου είπε ότι δεν ξέρω τι λέω. Με τον Ιωαννίδη δεν μίλαγαν. «Εγώ δεν έχασα έδαφος», μου έλεγε, «κέρδισα έδαφος από τον εχθρό. Εγώ άλλαξα με τις πυραμίδες το σύνορο εκεί που πολέμησα, πρόσθεσα έδαφος στην πατρίδα μου... και εγώ πήγαινα με τους στρατιώτες μου εκεί που πολεμούσαν...», έλεγε μιλώντας για τον αόρατο δικτάτορα. Παρακολουθεί τις εξελίξεις Πίσω από το κεφάλι του Νίκου Ντερτιλή στο κελί του, υπήρχε ένας χάρτης της Βοσνίας με σημαιάκια που έδειχναν τις στρατιωτικές επιτυχίες του στρατού των Ratko Mladić και Radovan Karadžić. Στην επόμενη επίσκεψή μου, πριν από 2 χρόνια, περιέγραφε με πάθος τις προσπάθειες της Τουρκίας εν όψει της ένταξής της στην ΕΕ να ακρωτηριάσει τη χώρα μας, εγχείρημα που του φαινόταν να επιτρέπουν οι πολιτικοί. Είχε ήδη ανέβει στην εξουσία η ΝΔ και ο κρατούμενος των 3 δεκαετιών αντιμετώπιζε με απόγνωση τη μακροημέρευση της νέας κυβέρνησης. Το ΠΑΣΟΚ, εξ αιτίας της έλλειψης πολιτικής γειτνίασης με τον χώρο που εξέφραζε πολιτικά ο καταδικασμένος Ντερτιλής, δεν είχε δυσκολίες να αντιμετωπίσει την ανθρωπιστική πλευρά του ζητήματος των τελευταίων φυλακισμένων του πραξικοπήματος και να βελτιώσει τις συνθήκες κράτησής τους. Αλλά ο Ντερτιλής μέσα από τον δικό του χειρισμό αυτού του θέματος επιδιώκει να δείξει ότι ακόμα και στο τέλος της ζωής του θα μπορούσε να «νικήσει» το «καθεστώς που τον δίκασε και τον καταδίκασε». «Εμένα κανείς δεν μπορεί να με κάμψει». Δεν έχει πια χρόνο να καταλάβει ότι κάτι τέτοιο είναι μαθηματικά αδύνατο. Φυσικά, ούτε και η Πολιτεία έχει το περιθώριο να «παραιτηθεί» από το δικαίωμα και την υποχρέωσή της να υπερασπίζεται τις δικαστικές αποφάσεις των δικών κατά της χούντας.
Το φαινόμενο Ντερτιλή Το φαινόμενο του Στρατηγού Νικόλαου Ντερτιλή εγκλείστου στον Κορυδαλλό επί 34 χρόνια, τεθέντος τώρα επικεφαλής στο Ευρωψηφοδέλτιο της ΕΛΕΝ (Ελληνική Ενότητα) και συμπληρούμενου από επιζώντες Επενίτες, δεν έχει κανένα προηγούμενο ούτε στην Αρχαία ούτε στη νεωτέρα Ελλάδα. Αλλά ούτε και στον υπόλοιπο κόσμο, όπου το ανώτατο όριο φυλακίσεως για πολιτικά αδικήματα έχει μείνει στα 22 χρόνια στην Αφρική(Mandela) και 6 χρόνια στη Γαλλία του Mitterrand(Salan) . Για τις υπόλοιπες νεαρές Δημοκρατίες(Ισπανία, Πορτογαλία) δεν γίνεται καν λόγος, αφού είναι παγκοίνως γνωστό ότι πέρασαν από 34χρονες Δικτατορίες(Franco, Salazar) και αιματηρούς εμφυλίους Πολέμους χωρίς να τιμωρηθεί κανείς από τους συνεργάτες των Δικτατόρων. 1η στην ιστορία η Καραμανλική Μεταπολίτευση συνέδεσε την παράνομη φυλάκιση του πολιτικού αδικήματος(παράνομη αφού είχε δοθεί από την 2η ημέρα Γενική Αμνηστία που ανεκλήθη μετά δίμηνον παρανόμως όταν ο Παπαδόπουλος δήλωσε την πρόθεσή του να πολιτευθή κατά τις επικείμενες εκλογές) με το κανιβαλικό δόγμα «όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια». Το δόγμα αυτό ήταν πρωτίστως ξένο προς την Ιστορία μας. Την νεωτέρα ιστορία του 20ου αι. με τις δεκάδες στρατιωτικές επεμβάσεις, των οποίων οι Αρχηγοί(Πλαστήρας, Κονδύλης, Πάγκαλος κλπ) δεν φυλακίσθηκαν περισσότερο από μερικούς μήνες. Όπως άλλωστε και οι διάφοροι αιμοσταγείς αρχηγοί των κομμουνιστικών κινημάτων δεν έμειναν στη φυλακή για περισσότερο από 5-6 χρόνια. Πάντοτε οι δημοκρατικές κυβερνήσεις διέκοπταν την έκτιση των Ισοβίων με διάφορα μέτρα ειρηνεύσεως εν ονόματι της πολιτικής Λήθης. Τελευταίο το μαζικό μέτρο Λήθης αυτού του ίδιου Καραμανλή(1962) προς τους 382 ισοβίτες των φυλακών Αιγίνης με πρώτον τον Χ. Φλωράκη κατόπιν αποστολής επιστολής προς τον τότε Πρωθυπουργό. Αλλά το κανιβαλικό καραμανλικό δόγμα υπήρξε κατ’ εξοχήν ξένο προς την αρχαία Ιστορία μας όπως την δίδαξε ο πατήρ της αθηναϊκής Δημοκρατίας Κλεισθένης, για να την προστατεύσει από νέους Τυράννους. Το όπλο προστασίας υπήρξε ο εξοστρακισμός αλλά με ανώτατο χρονικό όριο την 10ετία. Όπως ιστορεί ο Αριστοτέλης η δικαιολογητική βάση του μέτρου ήταν «η ειωθυία πραότης του δήμου». Και όπως συμπληρώνει ο Πλούταρχος στον Βίο του Αριστείδη, του διασημότερου θύματος του εξοστρακισμού: «Το μέτρο δεν ήταν ποινή της μοχθηρίας. Αλλά τον ονόμαζαν για λόγους ευπρέπειας, ταπείνωση και τιμωρία της πολύ βαριάς δυνάμεως. Πραγματικά, όμως, ήταν ήρεμη παρηγοριά του φθόνου, που το μίσος εναντίον του εξοστρακιζόμενου δεν έφθανε στο σημείο να επιβάλει καμία ανεπανόρθωτη ποινή, αλλά μονάχα εκτόπιση για 10 χρόνια». Γιατί, λοιπόν, οι σημερινοί πολιτικοί αρχηγοί αρνούνται την φωνή της Ιστορίας μας; Η εύκολη εξήγηση είναι, διότι είναι ξένοι προς την αρχαιοελληνική Παιδεία: ο 1ος(Καραμανλής) που ομολόγησε ότι εδιάβασε αρχαίους συγγραφείς μετά τα 60 του από γαλλικές μεταφράσεις κατήργησε ακόμα και την διδασκαλία τους. Ο 2ος(Παπανδρέου) στην ηλικία, που οι Έλληνες της εποχής τους ξημερώνονταν με την μελέτη του Πλάτωνος, αυτός έλιωνε πάνω στα βιβλία του Trotsky, αφότου δε επανήλθε στην Ελλάδα απέφυγε και μια φορά να χρησιμοποιήσει στους λόγους του κάποιο αρχαίο ρητό. Από τους 22 Ισοβίτες της «Επαναστάσεως», ο Παπαδόπουλος παρέδωσε πνεύμα προ δεκαετίας στην Εντατική του Λαϊκού Νοσοκομείου αρνούμενος μέχρι τέλους να υπογράψει «μεταμέλεια» προς τον πρωθυπουργό Σημίτη για να τον στείλει στο σπίτι του. Επόμενος στην άρνηση υπογραφής μεταμέλειας ο στρατηγός των Στρατηγών Οδυσσεύς Αγγελής(6 χρόνια αρχιστράτηγος των ενόπλων δυνάμεων, όσα δεν συμπλήρωσε ούτε ο Παπάγος) καίτοι η ποινή του είχε εκτιθεί(1987), οπότε και αυτοκτόνησε στο κελί του, μήπως και ευαισθητοποιηθεί η Ελληνική πολιτεία προς χάριν των συνέγκλειστων συνεδέλφων του. Όλοι οι άλλοι ισοβίτες κατά διαταγήν του Αρχηγού τους Παπαδόπουλου από την δεκαετία του 90 υπέβαλαν αίτηση κατ’ οίκον νοσηλείας «λόγω ανηκέστου βλάβης» - ευτυχώς διότι έτσι ο στρατηγός Παττακός μπόρεσε να γράψει τα 9 βιβλία του. Μόνος αρνητής της διαταγής Παπαδόπουλου αλλά και κάθε ευχέρειας που παρέχεται στους ισοβίτες ο στρατηγός Νικόλαος Ντερτιλής μετά την συμπλήρωση του 70 έτους ηλικίας και 25ετούς φυλακίσεως. Γιατί; Διότι όπως ο Παπαδόπουλος αρνείται να υπογράψει προς τις αρχές της Δημοκρατίας μας με την πεποίθηση ότι η υπογραφή του είναι η ψυχή του. Και η ψυχή του αισθάνεται παρανόμως φυλακισμένη. Με όσα νομικά γνωρίζω προσέλαβα προ 3τίας τον συνάδελφο διαπρεπή ποινικολόγο Γεώργιο Παπαϊωάννου και αφού επισκεφθήμεν τον Ντερτιλή στο κελί του με αίτημα να μας διορίσει δικηγόρους του για να ενεργήσωμε τα νόμιμα για την αποφυλάκισή του, προ της αρνήσεώς του να κάνη και αυτό, καταθέσαμε την αίτησή μας στο αρμόδιο Πλημμελειοδικείο ως απλοί πολίτες. Γιατί; Διότι το σχετικό άρθρο του Ποιν. Κώδικος(105) δεν απαιτεί αίτηση του κρατουμένου είμη μόνον την συμπλήρωση του 70 έτους και 25 χρόνια συνεχή φυλάκιση. Τι δεν υπολογίσαμε; Ότι την ίδια ημέρα της αιτήσεώς μας προς τον Υπουργό Δικαιοσύνης Παπαληγούρα θα έστελνε ο ίδιος μέσω του Δ/ντου Κορυδαλλού γράμμα στον υπουργό, στην οποία χαρακτηρίζει «χυδαίαν πράξιν την μεταμέλειαν από τους Αξιωματικούς», αποδοκιμάζει την ενέγειαν των «δικηγόρων αυτοβούλως ενεργούντων» και δέχεται μόνον την «προγενεστέραν πλήρη διακίωσιν και αποκατάστασίν του». Ύστερα από τρεις μήνες το Πλημμελειοδικείο με το υπ’ αριθ. 71/2006 Βούλευμά του, επικυρωθέν και από το Εφετείο Πειραιώς κατόπιν εφέσεώς μου, απεφάνθησαν ότι καίτοι συντρέχουν οι τυπικές προϋποθέσεις του αρθρ. 105 περί υφ΄ορον απολύσεως, ελλείπουν οι ουσιαστικές προϋποθέσεις της σχετικής νομολογίας που είναι η μεταμέλεια του κρατουμένου, όπως προκύπτει από την παραπάνω επιστολή του προς Παπαληγούραν. Και ιδού τώρα το αποκορύφωμα του φαινόμενου Ντερτιλή. Ενώ γράφεται το παρόν δικάζεται στο αρμόδιο τμήμα του Αρείου Πάγου η ένσταση του συντονιστού του Ψηφοδελτίου της ΕΛΕΝ Βασ. Πρωτόπαπα κατά της ακυρώσεως της υποψηφιότητος Ντερτιλή λόγω ελλείψεως της υπογραφής του. Κατά την προχθεσινή επίσκεψη μου στο κελί του με τον Πρωτόπαπα με αίτημα την υπογραφή του στο ψηφοδέλτιο της ΕΛΕΝ ο Ντερτιλής παρέμεινε αμετακίνητος. Αν απαιτείται ή όχι η υπογραφή του υποψήφιου ευρωβουλευτού θα το κρίνει τελικώς το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αν η απόφαση του Αρείου Πάγου απόρριψη την ένστασή μας. Αλλά ο Ελληνικός Λαός έχει ιστορικό χρέος να ξεπεράσει τα κόμματα της Μεταπολιτεύσεως με τα περί μετανοίας και μεταμέλειας δόγματά και να αρθεί στο ύψος αρχαιοελληνικής Δημοκρατίας των θέσμιων τους, όταν η ανάκληση του εξοστρακισμού εψηφίζετο στην Πνύκα με μόνη της παρέλευση της δεκαετίας από του αντίστοιχου Ψηφίσματος. Γράφει o Σπύρος Ζουρνατζής[πολιτικός και δημοσιογράφος. Γεννήθηκε στους Σοφάδες Θεσσαλίας και είναι γιος του Βασίλη Ζουρνατζή. Σπούδασε νομικές και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ιδιώτευσε ως δικηγόρος. Ασχολήθηκε με την δημοσιογραφία διατελώντας διευθυντής του πολιτικού περιοδικού «Προοπτική»(1960-7) ενώ αρθρογραφούσε και στην Εστία(1974-97). Στην κυβέρνηση Μαρκεζίνη διορίστηκε υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του εθνικιστικού κόμματος ΕΠΕΝ, με το οποίο και εξελέγη ευρωβουλευτής (1989).]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου