Αδόλφος Χίτλερ(ADOLF HITLER, γεννήθηκε σαν σήμερα, 20/04) ΜΕΡΟΣ 3ο
Έτσι, στις το
Reichstag αποφασίζει(24/03/1933) με βάση τον Εξουσιοδοτικό νόμο(Ermächtigungsgesetz) την παραχώρηση όλης της νομοθετικής εξουσίας στη χιτλερική κυβέρνηση. Με την απόφαση αυτή αρχίζει η περίοδος της εθνικοσοσιαλιστικής δικτατορίας, που προπαγανδιστικά ονομάζεται από τους εθνικοσοσιαλιστές Γ’ Ράιχ. Καθιερώνεται(01/07/1933) η «Δωρεά-για-τον-Αδόλφο-Χίτλερ της γερμανικής οικονομίας» (Adolf-Hitler-Spende der deutschen Wirtschaft), με την οποία υποχρεώνονται οι επιχειρήσεις να καταβάλλουν ένα συγκεκριμένο ποσοστό των κερδών τους στο NSDAP. Συγκεντρώνονται με αυτόν τον τρόπο(ως το 1945) περίπου 700 εκ. μάρκα(Reichsmark) (€ 1 δις, σημ. χρήματα) στους λογαριασμούς του κόμματος. Το NSDAP και ο Hitler δεν θα αντιμετωπίσουν ξανά οικονομικά προβλήματα. Με διαταγή του δολοφονείται(30/06-01/07/1934)(Η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών, ή Πραξικόπημα του Rohm, Röhmputsch) η ηγεσία των SA και στρατιωτικοί και πολιτικοί αντίπαλοι του Hitler, όπως ο πρ. στρατηγός και καγκελάριος von Schleicher και η σύζυγός του. Συνολικά, περ. 200 άτομα βρίσκουν τον θάνατο αυτές τις μέρες. Η ενέργεια αυτή αμνηστεύεται με νόμο του Hitler, λίγες μέρες αργότερα, γιατί θεωρείται ως προληπτικό μέτρο κατά του δήθεν αναμενόμενου πραξικοπήματος του αρχηγού των SA και παλιού φίλου του Hitler(μιλούσαν μεταξύ τους στον ενικό) Ernst Röhm. Στην 1η αυτή μαζική δολοφονία ο Hitler επηρεάζεται κυρίως από των αρχηγό των SS Himmler και τον Göring, οι οποίοι θέλουν να εξουδετερώσουν τον αντίζηλό τους Röhm. Η Γερμανοαμερικανίδα καθηγήτρια πανεπιστημίου Hannah Arendt θα πει(1964), ότι η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών και τα άλλα φοβερά συμβάντα(από το 1933) που ωχριούν μπροστά στα φρικαλέα γεγονότα που θα ακολουθήσουν. Μετά το θάνατο του Προέδρου Hindenburg(02/08/1934) ο γερμανικός στρατός(Reichswehr-με την καθιέρωση της υποχρεωτικής θητείας(1935) μετονομάζεται σε Wehrmacht-) ορκίζεται στο πρόσωπο του Hitler, από εδώ και εμπρός είναι και Πρόεδρος του Κράτους με τον τίτλο «Ηγέτης και Καγκελάριος»(Führer und Reichskanzler). Ο Hitler αναλαμβάνει(Ιανουάριος 1938) την αρχηγία της Wehrmacht. Ο μέχρι τότε αρχηγός της Werner von Fritsch και ο υπουργός Άμυνας Werner von Blomberg αναγκάζονται να παραιτηθούν, επειδή, σύμφωνα με σκευωρία των SS του Himmler, είναι ομοφυλόφιλοι. ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΟΝΤΩΣΗΣ Βασικά κίνητρα της πολιτικής του Hitler: ο αντισημιτισμός-στόχο είχε την εξολόθρευση των Εβραίων-, και ο ριζοσπαστικός κοινωνικός δαρβινισμός. Από την αρχή των δημόσιων εμφανίσεών του μέχρι το θάνατό του, επιτίθεται συνεχώς στους Εβραίους και σε άλλες αποκαλούμενες «κατώτερες φυλές»(Τσιγγάνοι(Ρομά, Πολωνοί, Ρώσοι κ.ά.). Όσον αφορά τον κοινωνικό δαρβινισμό είναι ολοφάνερος, αν εξετάσει κανείς τις αντιλήψεις του σχετικά με τους ασθενείς και τους σωματικά ή πνευματικά ανάπηρους. Κατά τη γνώμη του, οι άνθρωποι αυτοί δεν αξίζει καν να ζουν(lebensunwert). Η παγκόσμια ιστορία, κατά την άποψή του, είναι μια συνεχής μάχη στην οποία οι «δυνατές» φυλές θα εξαλείψουν τις «αδύναμες», οι «ισχυρότερες» φυλές τις «ασθενέστερες». Έτσι, λέγει, στο συνέδριο του NSDAP στη Νυρεμβέργη(1929): «Εάν στην Γερμανία γεννιόνταν κάθε χρόνο ένα εκατομμύριο παιδιά και εξολοθρεύαμε από αυτά 700.000-800.000, τα πιο αδύναμα, το αποτέλεσμα θα ήταν ίσως η αναβάθμιση της δύναμης.». Η ρήση αυτή περιέχει, το πρόγραμμα ευγονικής(Πρόγραμμα Ευθανασίας T-4), που θα υιοθετηθεί, όταν θα έχει πλέον αναλάβει την εξουσία. Αυτό και άλλα πολλά από αυτά που λέγει αποδεικνύουν ότι η πραγματοποίηση των ρατσιστικών του αντιλήψεων και του κοινωνικού δαρβινισμού ήταν βασικός του στόχος και όχι «δευτερεύον στοιχείο» του προγράμματος των εθνικοσοσιαλιστών, όπως πίστευαν πολλοί ψηφοφόροι του μέχρι το 1933. Παρόλο που στον Α’ ΠΠ σκοτώνονται περ. 12.000 γερμανοεβραίοι στρατιώτες για την πατρίδα τους, ο Hitler τους επιτίθεται στο Mein Kampf(1924/25): «Εάν πριν από τον πόλεμο και κατά τη διάρκειά του είχαμε βάλει 12 με 15.000 κεφάλια αυτών των εβραίων διαφθορέων του λαού μέσα σε δηλητηριώδες αέριο, όπως συνέβη στο πεδίο της μάχης σε εκατοντάδες χιλιάδες των καλύτερών μας Γερμανών εργατών, η θυσία εκατομμυρίων στρατιωτών ίσως να μην είχε πάει χαμένη.» Λίγο πριν το τέλος του Β’ ΠΠ δίνει διαταγή να χρησιμοποιηθούν μεταφορικά μέσα(απαραίτητα, αλλά λιγοστά), για να μεταφερθούν όσο το δυνατό περισσότεροι Εβραίοι στα στρατόπεδα εξόντωσης. Ακόμη και στη διαθήκη του, που γράφει λίγο πριν αυτοκτονήσει, απαιτεί την «απόλυτη τήρηση των νόμων της φυλετικής καθαρότητας». ΚΑΤΑΔΙΩΞΗ ΕΒΡΑΙΩΝ Ο αντισημιτισμός του Hitler και των εθνικοσοσιαλιστών έγινε 1η φορά εμφανής στις διακρίσεις και στην στέρηση των δικαιωμάτων των Εβραίων και οδήγησε στο Ολοκαύτωμα. Η «Τελική Λύση του Εβραϊκού Ζητήματος»(Endlösung), την οποία είχε υποδείξει ο Hitler στο Mein Kampf, δηλ. η εξόντωση όλων των Εβραίων, είχε ως θύματα περ. 6 εκ. Εβραίους, σ’ όλη την Ευρώπη. Τα πραγματικά αίτια του αντισημιτισμού του δεν προέκυψαν, μόνο και μόνο από τα προσωπικά του πάθη. Ο Hitler είχε πρόβλημα να ενώσει πολλές αντικρουόμενες μερίδες του γερμανικού λαού κάτω από την επιρροή του και οι Εβραίοι έπαιξαν τον ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου(σχόλιο: θυμίζει κάτι;), ο οποίος ευθυνόταν για όλα τα δεινά της Γερμανίας, αν και αποτελούσαν μόνο το 2% του συνολικού πληθυσμού της χώρας. Έτσι, ο Hitler απέδωσε στους Εβραίους την κακή στάση των πολιτικών ηγετών της μεσοπολεμικής Γερμανίας, και την ήττα της στον Α’ ΠΠ και την οικονομική κρίση της μεσοπολεμικής Γερμανίας. Την υπόθεση χειρίστηκε με μεγάλη επιμέλεια ο Υπουργός Προπαγάνδας Goebbels καταφέρνοντας έτσι να ξεπεραστούν τα εμπόδια συνένωσης ασυμβίβαστων κοινωνικών ομάδων, όπως η Πρωσική Αριστοκρατία και οι εύποροι βιομήχανοι από τη μια και η πτωχή Εργατική Τάξη και οι Κομμουνιστές από την άλλη, τάξεις οι οποίες εμισούντο θανάσιμα. Ο Goebbels κατηγορούσε τους Εβραίους ότι βρίσκονταν πίσω από την κάθε μια από αυτές τις κοινωνικές ομάδες αποφεύγοντας, να πάρει το μέρος της μιας ή της άλλης. Ο αντισημιτισμός εκείνος υπήρξε για τους Ναζί μοχλός της πολιτικής χειραγώγησης μιας χώρας, η οποία επρόκειτο να υποταχθεί στο δόγμα: Ένα έθνος, ένας λαός, ένας φύρερ (Ein Nation, ein Volk, ein Führer). Η τακτική του «εσωτερικού εχθρού» ευδοκιμεί πάντοτε στις χώρες, στις οποίες οι αρχές σκοπεύουν να στρέψουν την προσοχή του λαού από τα πραγματικά προβλήματα εν όψει ενός προσχεδιασμένου πολέμου, στον οποίον απαιτούν την απόλυτη σύμπνοια όλων των κοινωνικών στρωμάτων τους(σχόλιο: παραλλαγή του «εσωτερικού εχθρού» της Ευρώπης είναι η επίθεση στην Ελλάδα το 2009-12). Ιστορικά δεν είναι η 1η φορά που ο αντισημιτισμός θα παίξει αυτό τον ρόλο σε χώρες της Ευρώπης, όπως στα τελευταία χρόνια της Τσαρικής Ρωσίας και στην Γαλλία μετά την ταπεινωτική ήττα στον Γαλλοπρωσικό πόλεμο(Υπόθεση Dreyfus). Οι διακρίσεις στην Γερμανία αρχίζουν να υλοποιούνται λίγες μέρες μετά την έκδοση του Εξουσιοδοτικού νόμου(Ermächtigungsgesetz) από το Γερμανικό Κοινοβούλιο(24/03/1933). Η νέα κυβέρνηση συνιστά(Απρίλιος 1933) το μποϊκοτάρισμα των εβραϊκών καταστημάτων για μια μέρα, ως απάντηση στην «απαίσια εβραϊκή προπαγάνδα» του εξωτερικού. Ακολουθούν διατάξεις και νόμοι που περιορίζουν όλο και περισσότερο τα δικαιώματα των Εβραίων και τους υποβιβάζουν σε πολίτες 2ης κατηγορίας. Βάσει, π.χ., του «Νόμου για την αναδιοργάνωση των δημοσίων υπηρεσιών», δεν έχουν πλέον το δικαίωμα(από τις 07/04) να προσλαμβάνονται στο δημόσιο. Όσοι Εβραίοι εργάζονταν μέχρι τότε στο δημόσιο απολύονται. Με την πάροδο του χρόνου αποκλείονται και από άλλους τομείς. Απαγορεύεται σε Εβραίους γιατρούς και δικηγόρους να έχουν πελάτες μη Εβραίους. Άλλα επαγγέλματα είναι εντελώς κλειστά για τους Εβραίους. Με τους φανερά ρατσιστικούς «νόμους της Νυρεμβέργης»(1935), οι Εβραίοι χάνουν τα πολιτικά τους δικαιώματα. Αυτοί οι νόμοι απαγορεύουν το γάμο μεταξύ Εβραίων και μη Εβραίων και οι σεξουαλικές σχέσεις με Εβραίους-ονομάζονται «φυλετική ντροπή»(Rassenschande), τιμωρούνται-. Το κράτος και το Κόμμα υποστηρίζουν την αρειοποίηση, δηλ. την ανάληψη εβραϊκών επιχειρήσεων από μη Εβραίους. Ότι οι νέοι ιδιοκτήτες πληρώνουν μηδαμινές αποζημιώσεις στους παλαιούς. Στους Εβραίους που θέλουν να μεταναστεύσουν, επιβάλλεται ο «φόρος φυγής από το Ράιχ». Με τον φόρο αυτό εξασφαλίζεται να μην τους απομείνει αξιόλογη περιουσία, όταν εγκαταλείψουν τη Γερμανία. Η προπολεμική καταδίωξη των Εβραίων αποκορυφώνεται με το νυχτερινό πογκρόμ(09/11/1938) την Νύχτα των Κρυστάλλων(Kristallnacht) και διαρκεί μέχρι τα ξημερώματα της 10ης Νοεμβρίου. Τότε ο Υπουργός Προπαγάνδας Goebbels οργανώνει, με διαταγή του Hitler, βίαια επεισόδια, με στόχο τις εβραϊκές κοινότητες και συναγωγές, οι οποίες πυρπολούνται σε όλο το Ράιχ. Επίσημα, τα επεισόδια αυτά θα παρουσιαστούν ως «αυθόρμητο ξέσπασμα της λαϊκής οργής» κατά των Εβραίων. Μετά την έναρξη του πολέμου, το καθεστώς του Hitler περνάει από την εκτόπιση και την απέλαση των Εβραίων στην εξόντωσή τους. Η μετανάστευση των Εβραίων-ως τότε ευνοείται- απαγορεύεται. Στόχος των αντισημιτικών μέτρων: όλοι οι Εβραίοι των περιοχών που ελέγχονται από τη Γερμανία. Ο Hitler υποχρεώνει(από 01/09/1941) όλους τους Εβραίους άνω των 6 ετών να φέρουν στα ρούχα ένα κίτρινο αστέρι, αρκετά ευδιάκριτο. Τους επιβάλλονται, επίσης, αναρίθμητες διακρίσεις και περιορισμοί. Απαγορεύεται, μεταξύ άλλων, η χρήση δημόσιων μέσων μεταφοράς αυτοκινήτων, ραδιοφώνων ή ακόμη και η κατοχή κατοικίδιων ζώων. Βαθμιαία, οι Εβραίοι μεταφέρονται στα γκέτο των γερμανικών «περιοχών ελέγχου», ή σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κατασκευάζονται(1942) στην κατεχόμενη Πολωνία στρατόπεδα εξόντωσης(π.χ., όπως το Auschwitz και Majdanek. Αυτά θα εξυπηρετήσουν την επιστημονικά οργανωμένη μαζική δολοφονία Ρώσων, Πολωνών, Ρομά, αντιστασιακών κάθε εθνικότητας, Εβραίων, Γερμανών της αντιπολίτευσης κ.ά.). Η προσωπική ευθύνη του Hitler για τις πράξεις αυτές αμφισβητείται, μετά τον πόλεμο, από τους αρνητές του Ολοκαυτώματος. Ως βασικό επιχείρημα χρησιμοποιούν την έλλειψη εγγράφου υπογεγραμμένου από τον ίδιο με τη διαταγή της εξόντωσης των Εβραίων. Το ότι η φυλετική πολιτική της κυβέρνησής του, όμως, αντιστοιχεί στους προσωπικούς του στόχους και στις αντιλήψεις του, το αποδεικνύει ο ίδιος με πολλά από αυτά που συνεχώς δηλώνει δημοσίως και τα οποία σώζονται μέχρι σήμερα. Οι εκφράσεις του στο Mein Kampf δεν είναι η αρχή, ούτε ο λόγος του στο Reichstag(30/01/1939) το τέλος, όταν απείλησε, σε περίπτωση πολέμου, με την «εξολόθρευση της εβραϊκής φυλής στην Ευρώπη». Το γεγονός ότι δεν υπογράφει ο ίδιος τις σχετικές διαταγές, δεν τον απαλλάσσει από την ευθύνη, εφόσον αυτός καθόριζε την πολιτική της κυβέρνησής του, όντας επικεφαλής της, και ανέθετε την εκτέλεση των εντολών του στους αρμόδιους υφισταμένους του. ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑΣ Η προσωπική ευθύνη του Hitler για τα εγκλήματα των εθνικοσοσιαλιστών, σε μια άλλη περίπτωση, αποδεικνύεται με έγγραφα: υπογράφει(Οκτώβριος 1939) ιδιόχειρα τη διαταγή για την πραγματοποίηση του «Προγράμματος Τ-4». Έτσι, γίνεται δυνατό να εφαρμοστεί η «Ευθανασία», δηλ. η δολοφονία σωματικά ή πνευματικά ανάπηρων, των οποίων η ύπαρξη ήταν, κατά την ιδεολογία του Γ’ Ράιχ, «ζωές που δεν άξιζε να ζουν». Νευρολογικές κλινικές, νοσοκομεία και θεραπευτήρια μετατρέπονται σε ιδρύματα εξόντωσης, τα αποκαλούμενα «Κέντρα Ευθανασίας»(π.χ. το Κάστρο Hartheim και το Hadama). Μόνο στην Γερμανία, δολοφονούνται(1939) 190.000 άνθρωποι σε παρόμοια κέντρα και με διάφορους τρόπους: δηλητηριώδη αέρια, δηλητηρίαση, φαρμακευτική αγωγή, πυροβόλο όπλο, ή πείνα. Οι δολοφόνοι τους χρησιμοποιούν μικρά κλειστά φορτηγά, των οποίων τα καυσαέρια διοχετεύονται στο, ερμητικά κλειστό, εσωτερικό τους. Αντιπρόσωποι των δύο μεγάλων εκκλησιών της Γερμανίας, όπως ο Επίσκοπος του Münster Clemens August Graf von Galen, εναντιώνονται στις δολοφονίες αυτές, με αποτέλεσμα το «Πρόγραμμα Τ-4» να ανασταλεί επίσημα. Ωστόσο, εξακολουθεί να εκτελείται κρυφά. Μέχρι το τέλος του πολέμου, οι μισοί περ. από τους τρόφιμοι των Ιδρυμάτων που συμμετείχαν στο πρόγραμμα είχαν θανατωθεί. Η δολοφονία των ανάπηρων χρησίμευσε στα «Αποσπάσματα Δράσης» των SS ως πεδίο πειραματισμού για την μαζική θανάτωση των Εβραίων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου